دلواپس شبهای دل انگیز کن ام!!

هفته گذشته افتخاری بزرگ برای جامعه هنری ایران رخ داد و پشت سر هم خبرهای مسرت بخشی از دیار ناپلئون مخابره می شد...  شهاب حسینی  ... و دقایقی بعدتر ... اصغر فرهادی...

 

احساس می کردم این یک افتخار  ملیست و همه خوشحال می شوند اما نه اینگونه نبود خود فرهادی بیچاره هم گفت که خوشحال است که بخشی از مردم ایران را خوشحال کرده!

از بایکوت خبری رسانه ی عدالت ستیز ملی ایران بگیر تا به خروش آمدن دلواپسانی که در این بحبوحه فقط توانستند نخل تزیینی روی کلاه ترانه علیدوستی را ببینند و آن دو نخل طلای خوشگل مثل یک خار رفت تو چشمشان... این ها همان هایی هستند  که  برایشان جشنواره عمار معتبرترین جشنواره دنیاست و به اعتقادشان خداوند متعال فقط از این جشنواره و عواملش راضی اند و بقیه ره به سوی دوزخ دارند ، اینها همچنین معتقدند که رییس جشنواره خود امام زمان هستند ( نعوذ بالله ) و برای همین کارشان خیلی درست است، البته اگر یک فرض را در نظر بگیریم کاملا درست فکر می کنند... امام زمان آنها ... بگذریم....

باور داشته باشیم اگر قصد معرفی کردن فرهنگ و دینمان به کل دنیا را داریم ، بهترین ابزار هنر هفتم است پس این موقعیت را قدر بدانیم و خوشحال باشیم که بعد از مدتها سینمای ایران ، نظر سینمای جهان را به سمت خود جلب کرده و این قطعا می تواند سرمنشا خیرات بعدی باشد، همه می دانند که جشنواره کن یکی از سه جشنواره برتر جهان در حیطه فیلم هست، پس از دلواپسان وطنی خواهش می کنم که اگر از هنرمندان لایق خود حمایت نمی کنند لااقل تیشه به ریشه شان نزنند!

  یا حق

یادداشت های شخصی امید آهرون...